หากคุณเคยฝึกสมาธิกับสัตว์เลี้ยงของคุณ คุณอาจสังเกตเห็นว่า สุนัขสมาธิสั้น สามารถรู้ได้ด้วย วิธีที่พวกมันดึงเข้าหาพลังงานที่สงบสุขของคุณ ที่จริงแล้ว เมื่อใดก็ตามที่คุณนั่งร่วมกับสุนัขหรือแมว (เช่นเดียวกับสัตว์อื่นๆ เกือบทุกชนิด) ในขณะที่อยู่ในที่ที่สงบและผ่อนคลาย ในไม่ช้าพวกมันจะรู้สึกสบายและนิ่งมากขึ้น พวกเขาอาจวางตำแหน่งตัวเองอย่างมีกลยุทธ์เคียงข้างคุณเพื่อสัมผัสร่างกายและเพลิดเพลินไปกับความอบอุ่นและความผูกพันกับคุณ
นอกจากการรู้สึกผ่อนคลายและวิตกกังวลน้อยลงแล้ว สัตว์เลี้ยงยังได้รับประโยชน์อื่นๆ มากมายจากการทำสมาธิเป็นประจำ เช่นเดียวกับมนุษย์ เมื่อพิจารณาถึงอิทธิพลที่มีนัยสำคัญที่คุณมีต่อสุขภาพและความเป็นอยู่ของสัตว์เลี้ยง และสิ่งเหล่านี้มีต่อตัวคุณ การทำสมาธิร่วมกันนั้นได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย
อะไรทำให้ สุนัขสมาธิสั้น
การไม่อยู่นิ่งตามที่อธิบายไว้ข้างต้นเป็นสิ่งที่จับได้ทั้งหมดสำหรับสุนัขที่ไม่สามารถสงบสติอารมณ์หรือให้ความสนใจได้ แต่สาเหตุหลายประการที่ทำให้สิ่งนี้เกิดขึ้นนั้นมีมากมาย ทุกอย่างตั้งแต่การแต่งหน้าตามหลักชีววิทยาของสุนัขไปจนถึงการรับประทานอาหารและการออกกำลังกายเป็นประจำสามารถเป็นปัจจัยได้ มาดูสาเหตุที่พบบ่อยที่สุดกันที่นี่:
- ลักษณะพันธุ์
- อายุของสุนัข
- พฤติกรรม
- ขาดการกระตุ้น
- อาหารที่เหมาะสม
- สายพันธุ์สุนัข
เมื่อคุณตรวจดูใบหน้าที่บีบรัดน่ารักของปั๊กและหายใจหอบถี่ คุณอาจเดาได้ว่าพวกมันไม่ได้ถูกเพาะพันธุ์ให้เป็นสุนัขที่ดุร้าย และในขณะที่ความคิดที่ว่าจะถูกปั๊กน่ารักกว่า 20 ตัวขย้ำดูเหมือนจะเป็นความฝันที่คุณไม่อยากตื่น แต่สิ่งนี้บ่งบอกถึงพฤติกรรมของพวกมัน
อะไรเป็นสาเหตุของสุนัขวิตกกังวล?
สุนัขสามารถประหม่าหรือวิตกกังวลได้จากหลายสาเหตุ บางครั้งก็ชัดเจนว่าอะไรเป็นสาเหตุของปฏิกิริยาของสุนัข แต่บางครั้งก็ไม่เป็นเช่นนั้น ในกรณีดังกล่าว คุณมักจะตรวจพบสิ่งที่กระตุ้นพฤติกรรมผิดปกติของพวกเขาผ่านการลองผิดลองถูก หรือโดยให้ความสนใจเป็นพิเศษเมื่อภาษากายของพวกเขาแสดงให้เห็นว่าพวกเขาประหม่า
สุนัขอาจวิตกกังวลได้ด้วยเหตุผลต่างๆ ความวิตกกังวลที่เฉพาะเจาะจงสามประเภท ได้แก่ ความวิตกกังวลจากการพลัดพราก ความวิตกกังวลจากการช่วยชีวิต ในอดีต และความวิตกกังวลที่เกิดจากความเจ็บป่วย สุนัขยังสามารถมีความวิตกกังวลทั่วไป
สัตว์เลี้ยงจำนวนมากขึ้นกำลังประสบกับความวิตกกังวลในการแยกจากกันเนื่องจากพ่อแม่ของพวกเขากลับมาทำงานในสำนักงานหลังจากทำงานจากที่บ้านเป็นเวลานาน สุนัขที่มีความวิตกกังวลจากการพลัดพรากอาจทำลายเครื่องเรือน เห่า เสียงหอนหรือหอนมากเกินไป หรือกระโถนอยู่ในบ้านเมื่อถูกปล่อยทิ้งไว้ตามลำพัง ลักษณะการทำงานนี้สามารถเกิดขึ้นได้ไม่ว่าคุณจะหายไปในหนึ่งชั่วโมงหรือเพียง 5 นาที
ในการช่วยสุนัขที่วิตกกังวลในการแยกทาง ให้พาพวกเขาไปเดินเล่นก่อนออกเดินทาง ให้ของเล่นยัดไส้เพื่อให้พวกเขายุ่ง อย่าทำเรื่องใหญ่เกี่ยวกับการมาและไป หรือลองใช้วิธีธรรมชาติเหล่านี้เพื่อช่วย สุนัขที่มีความวิตกกังวล
แหล่งข้อมูลต่อไปนี้เป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยมทั้งหมดสำหรับการช่วยสัตว์เลี้ยงของคุณด้วยความวิตกกังวลในการแยกตัว เพียงคลิกเพื่อดูการใช้งาน:
- ความวิตกกังวลเกี่ยวกับการช่วยเหลือ/อดีตที่พักพิง
สัตว์เลี้ยงที่เคยอยู่ในที่พักพิงเป็นระยะเวลาหนึ่งมักจะมีความทรงจำว่าถูกทอดทิ้งและถูกทิ้งไว้ที่นั่น พวกเขาอาจเคยประสบกับเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจก่อนที่พวกเขาจะถูกพาตัวไปที่ศูนย์พักพิงหรือในขณะที่พวกเขาอยู่ที่นั่น
สุนัขเหล่านี้มักจะกังวลเพราะต้องรับมือกับกิจวัตรหรือสภาพแวดล้อมที่คาดเดาไม่ได้ ความวิตกกังวลทั่วไปของพวกเขาอาจกลายเป็นความวิตกกังวลในการแยกจากกันเพราะพวกเขากลัวว่าพวกเขาจะถูกทอดทิ้งอีกครั้ง
การพัฒนากิจวัตรและสภาพแวดล้อมที่สม่ำเสมอและคาดเดาได้เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการช่วยให้สุนัขเหล่านี้รู้สึกปลอดภัยที่บ้าน นักพฤติกรรมหรือผู้ฝึกสอนสามารถช่วยระบุจุดกระตุ้นและแนะนำวิธีที่จะช่วยให้พวกเขาสงบลงได้
- ความวิตกกังวลทางสังคม
สุนัขที่มีอาการวิตกกังวลทางสังคมมักจะแสดงอาการต่างๆ เช่น เห่า พุ่งเข้าใส่ และก้าวร้าวเมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คนใหม่ๆ หรือสัตว์เลี้ยงที่ไม่คุ้นเคย
บางครั้งก็เป็นสิ่งที่สามารถกำจัดได้ด้วยการฝึก อย่างไรก็ตาม การหาสาเหตุของความวิตกกังวลของสุนัขควรเป็นขั้นตอนแรกในการทำให้พวกเขารู้สึกดีขึ้น การพาสุนัขของคุณไปหาสัตวแพทย์หรือผ่านทาง Telehealth ที่สะดวกสบายกับแบรนด์อย่าง Vetster ควรให้คำตอบสำหรับคำถามของคุณและช่วยให้คุณสามารถกำหนดแผนปฏิบัติการได้
- ความวิตกกังวลที่เกิดจากการเจ็บป่วย
ปฏิกิริยาวิตกกังวลและความกลัวในสุนัขอาจเกิดจากความเจ็บป่วยหรือโรคภัยไข้เจ็บ ความวิตกกังวลประเภทนี้มักเกิดขึ้นอย่างกะทันหันในสุนัขที่ปกติแล้วไม่วิตกกังวล
แนะนำ : แมวกินอาหารสุนัข ได้หรือไม่?
บทความโดย : แทงบอลออนไลน์
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
